www.lennykuhrfansite.nl

collage

Een terugblik op het Eurovisie Songfestival van 1969 met Lenny Kuhr

Voor groot en klein publiek

Herinneringen van de troubadour

Madrid 1969

Exclusief voor de jubileumsite vertelt Lenny haar eigen verhaal:

“Als ik aan de tijd van het songfestival denk, dan ruik ik op de eerste plaats de geur van Christian Dior, de eerste luxueuze ‘Eau de Toilette’ die ik in mijn leven kreeg en wel van Frank Govers, mijn couturier. Bij de indrukwekkende rode lange jurk met witte mouwen die hij voor de gelegenheid voor mij maakte gaf hij mij dit persoonlijk cadeautje. Ik deed de geur voor het eerst op, de dag dat ik in het vliegtuig stapte naar Madrid, waar het Eurovisie Songfestival in dat jaar gehouden werd. Met Jeanine Knapper, mijn vrouwelijke manager en Piet Souer, mijn gitarist aan mijn zijde. Natuurlijk stapte er een heel Nederlands gezelschap in. Mensen van Phonogram, mijn platenmaatschappij, en mensen van de uitgeverswereld en van de Nederlandse televisie en natuurlijk de dirigent, Frans de Kok. Met Jeanine, een Parisienne, had ik in Amsterdam bij de beste modehuizen een garderobe aangeschaft. Zo had ik had bijvoorbeeld een pantalon met een bijpassende mantel van Rodier. Dat was prachtige dunne wol en de kleur was, hoe moet ik het noemen, Chanelrood, prachtig! Ook had ik er een witte hoed bij, want die zou, volgens Jeanine, nog wel eens te pas kunnen komen voor foto-sessies. Een hoed, dat was eigenlijk niets voor mij, maar ik moet zeggen, dat hij me wel stond. Ik voelde mij gehuld in een sfeer van luxe, waarvan de geur ‘Miss Dior’ was…

Gedurende de dagen van voorbereiding voelde ik een aangename spanning, adrenaline, zou je kunnen zeggen. Het was een beheerste spanning, want ik was totaal niet uit het veld geslagen toen bleek dat mijn arrangementen van ‘De Troubadour’, die door de alom geprezen arrangeur Bert Paige (Albert Lepage red.) gemaakt waren, nog niet in Madrid waren gearriveerd. Ze zijn drie dagen zoek geweest. Dat betekende dat Piet en ik de eerste drie dagen niet met het orkest konden repeteren. Ik dacht: ‘Als ze zoek blijven, dan doen we het gewoon met twee gitaren’. Frans de Kok kreeg het wel benauwd. Op een gegeven moment pakte hij zijn muziekpapier en wilde zelf een arrangement gaan schrijven. Piet en ik hebben een paar uur met hem samen gezeten om hem te helpen het lied eerst muzikaal te noteren. Maar goed; uiteindelijk was het niet nodig, omdat er ineens iemand aan kwam lopen met een dikke enveloppe, waarin alle arrangementen zaten. Ze waren bij de douane blijven steken…

v.l.n.r. Piet Souer, Lenny Kuhr en Frans de Kok

De volgende ochtend hadden we pas onze eerste orkestrepetitie. Er was ineens een gonzende stemming om ons heen en dat bleef zo, tot het eind van het festival. Er was veel belangstelling van fotografen en journalisten. Piet en ik werden meegenomen naar de mooiste en meest fotogenieke plekken van Madrid en daar zat ik ineens op een bankje bij een vijver. Het was helder weer, ik voelde een licht briesje en genoot van zo’n heerlijke Spaanse lentedag. Ik had mijn mooie rode Rodier kleren aan, met hoed. Na de eerste foto blies het briesje de hoed van mijn hoofd en wij zagen hem allemaal heel gracieus op het water van de vijver terecht komen. Er bestaat dus nog een foto met hoed…

…en dit is ‘m! (uit ‘De Rotterdammer’, 27 maart 1969)

Het festival werd opgenomen in het mooiste theater van Madrid. En toen we daar ‘De Troubadour’ voor de tweede keer die avond zongen, omdat we een van de vier winnaars waren, brak er tijdens het lied een spontaan applaus los, als een soort ‘Olé!’. De volgende dag stapten we allemaal, ik in een lichte roes, op het vliegtuig naar Nederland. Daar stonden onze families, veel fans en de pers ons op te wachten. Ik had geen hoed meer voor de foto’s, maar ik rook wel lekker en ik had een gouden medaille!”